03 jan Elsbeth Roest & Jan Bastiaans
Volop in beweging. Kempro popelt om 2016 krachtig te openen. Afgelopen jaar is de omgeving van de galerie vernieuwd; maar de ambitie blijft als vanouds. Creatief meesturen met de kunstzinnige stromingen van eigen talenten en gevestigde kunstenaars. De eerste tentoonstelling van 2016 vangt een paradox door ruimte te bieden aan twee regionale creativo’s die op zeer verschillende wijze creëren en toch prachtig naast elkaar de expositieruimte tot leven brengen. Jan Bastiaans’ grootste drijfveer is de schijnbaar eindeloze verdieping van de improvisatie. Elsbeth Roest daarentegen improviseert vanuit thematische verdieping. Beiden boeien.
IJzig blauw
Kunst die voortkomt uit het verdiepen en doorgronden van een thema, dat is wat Elsbeth Roest (1959) inspireert. Gefascineerd door mens en dier schildert zij in weliswaar figuratieve maar toch ook surrealistisch geabstraheerde stijl. Een thema uitputtend doorgronden leidt tot verstilde verdieping; ijzig blauw intensiveert die sfeer. Thema’s voor haar Kempro-expositie zijn ‘Gevleugeld’ en ‘Toekomstvrouwen’. Haar vogels zien en overzien vrijheid, energie, fantasie en …. kwetsbaarheid. Haar toekomstvrouwen manifesteren zich vooral in portretten: hoe ziet de moderne mens eruit. Diep geraakt. Vaak met een onwezenlijke uitdrukking lijken ze dwars door je heen te kijken. Leven zij tussen twee werelden? Uitgekiende uitsnedes benadrukken hun indringende schoonheid. De acrylverf is afwisselend in gladde dunne of ruwe dikke streken aangebracht zodat een optische kleurmenging ontstaat. Met accenten van oliekrijt, Oost-Indische inkt en potlood. Alles op een abstracte achtergrond van gesso, zand, papier, touw en gel.
Primaire kleuren
Een leeg hoofd, sponsen in plaats van penselen, acrylverf en 3D-elementen. Slechts gestuurd door mogelijkheden en onmogelijkheden van de materialen ontstaat spanning en groeit een extreme vrijheid om te creëren. Basismaterialen als zand, pur, mosselen, schelpen, was, papier, opgekleurd met wit, zwart en simpele primaire kleuren. Jan Bastiaans (1955) komt uit een kunstenaarsnest. Zijn zoektocht naar een eigen stijl in deze stimulerende omgeving resulteert in abstract-landschappelijke, abstract-figuratieve altijd organisch ogende schilderijen. Sinds kort maakt Bastiaan ook recycle-art: plastic flessen en een brander leiden tot denkbeeldige worstelingen van mensen. Herkenbaar en mooi. De objecten staan bewust open voor interpretatie van de toeschouwer; elk werk past in vele dimensies van liefde, passie en dus ook strijd en pijn. De kunstwerken blijven dan ook zonder titel: elk waardoor de toeschouwer vrij kan kijken en genieten.